Doğar doğmaz bebeğine aşık olan annelerden olmayacağım belliydi, olmadım da. Zaten ilk çığlığından sonra kucağıma verir gibi yaptıklarında –neden verir gibi yaptıklarını doğum hikayemi anlattığımda anlarsın- doğum odasında gülümsemeye de sebep olan ilk söylediğim kelimeler “hey baby” oldu. Çünkü o ilk karşılaşmada gözyaşı ya da tarifsiz bir mutluluk yerine güzel bir karşılaşma vardı.
Babygirl’üm dünyaya geleli iki ay oldu. Bu dönemi samimi bir şekilde anlatmak gerekirse minnacık ve sana muhtaç birine alışma döneminden lohusalık dönemine, evde bir nefes daha olmasından ilk gülüşüne kadar her duygu var diyebilirim. Annelik muhteşem bir duygu mu bilmiyorum! Öyle keskin bir cümle kuramam çünkü anneliğin ne olduğunu bile bilemiyorum. Hatta annelik nasıl hissedilir, o duyguyu nasıl anladıklarından bile emin değilim. Sadece şunu söyleyebilirim ki ben kızıma mühürlendim!
Başlık çok yakın bir arkadaşımın hamile olduğumu söylediğimde verdiği cevaptan çıktı. Hatta hamile olduğumu söylediğimde “Senin hamile olduğuna inanamıyorum artık resmen son kalemiz düştü” dedi ve bu duyduğum en güzel ve benim gibi bebeklerle arası olmayan biri için en doğru tepkiydi. Fakat istenmeyen bir bebek değil onu da üstüne basarak belirtmek isterim…
Şimdiden uyarayım okuyacaklarınız normal insanların yaşadığından biraz farklı bir hamilelik olacak. İlginç hamilelik hikayesi yani.
